- trzeba iść do lasu!

- już? w tej chwili?

- tak, wstać, iść!

- kiedy książki otwarte, schnie zamoczone pióro, gotuje się woda, zaraz wykipi zupa...

- trzeba iść do lasu! trzeba...

- tak, świeci słońce, deszcz pada

- iść do lasu, do lasu trzeba

- po co? dlaczego?

- uwielbić Matkę Ziemię trzeba

- dlaczego teraz? czemu już?

- nie ma czasu do stracenia! trzeba...

- iść do lasu, tak, wiem! trzeba...

- trzeba, może i nie trzeba?

- może masz rację. Siedzę tu ciągle i siedzę

- a nawet jak stąd wychodzisz i tak idziesz siedzieć

- na żarty Ci się zebrało

- a kto wysiaduje po starych kaplicach gdzie polerowane podłogi i oszlifowane drewno?

- a kto nie siedzi!

- ja! Trzeba iść...

- ale prócz Ciebie... wszyscy tam siedzą!!

- nie można być wszystkimi! Nie można!! Do lasu, do lasu chodź, trzeba, bardzo trzeba!!

- dobrze, już dobrze, ale co z za chwilę gotującą się wodą?!

- naplułam do gwizdka, nikt nie będzie słyszał.

- jesteś taka sprytna.

- to co, idziemy?

- ale zaraz...

- już, trzeba...!

- ale kim Ty właściwie jesteś?

- jestem starą przyśpiewką pogańską. Kończę i zaczynam się tym, że trzeba iść do lasu.

- w Tobie jest więc koniec i początek

- trochę. Bardziej w lesie. Chodźmy, no chodźmy już!

- nie wiem czemu, ale czuję, że Ci nie nie wierzę.

- nie ma mi co nie wierzyć. Ruszajmy!

- zatem ruszajmy! Trzeba iść do lasu, trzeba!