Jednak nie zabili psa. Psa szczekanie wydarło się na mężczyznę w średnim wieku, który dwa dni po całym zajściu przyszedł skontrolować prąd. Mimo całej złości jaką wyrażało zwierze, którą to złość i agresję wyniosło poniekąd z domu i doskonale wpasowuje się z nią w jego klimat, mężczyzna od elektryczności całkiem długo gościł w mieszkaniu sąsiadów, co może znaczyć tylko jedno – mają więcej gniazdek z bolcem niż ja!

Ale może pies wcale nie przeżył. Może szczekanie zdążyło się nagrać na jakąś taśmę, która teraz odtwarza się ze stojącego pod drzwiami pokoju, w którym gniazdka są pozbawione bolców, magnetofonu. Szczeka, szczeka i nie może przestać. Okropne zwierzę, ale pies taki kochany, że za sprawą ducha truchła jego, ciągnie się za mną pasmo nieszczęść.

Oto z rana czuję suszenie nie tyle w gardle, co w całym ciele. Gdzieś w korytarzu znajduję karton z zapasem soku. Wyciągam jeden. Stawiam na blacie kuchennym. Już prawie otwieram, prawie, ale uwagę moją przykuwa owoc na etykiecie. Albo to pomarańcz, albo grejpfrut. Jeśli pomarańcz – jestem uratowany. Niestety – grejpfrut. No to umarłem. Z wycieńczenia. Ale chciałem zabrać do grobu książkę Stiga Dagermana, którą miałem wygrać w konkursie radia. Ale niestety. Nie wygrałem. Wygrała jakaś dziewczynka z Londynu, która za swe londyńskie zarobki może sobie kupić dziesięć takich książek, a ja za swoje warszawskie stypendium naukowe – ani jednej. Do grobu zabiorę więc tylko rozładowującą się komórkę i będę pykał w Angry Birds w oczekiwaniu życia wietrznego.

Chciałem przed śmiercią napisać jeszcze wiersz o psie, ale o psie wychodzi mi tylko proza, ewentualnie dramat.